Het grote avontuur van Ozosnel op Texel
De Aankomst van Sinterklaas op het Waddeneiland Texel
Het was een prachtige novemberdag toen de Stoomboot langzaam de haven van Oudeschild op Texel binnenvoer. Aan boord stonden Sinterklaas en alle Pieten opgewonden te zwaaien naar de honderden kinderen die op de kade stonden te wachten.
"Kijk eens, Ozosnel!" riep Sinterklaas enthousiast. "Wat een ontvangst!"
Ozosnel hinnikte blij en keek zijn ogen uit. Hij had al veel Nederlandse steden bezocht, maar dit eiland was anders. De lucht rook naar zee, zeewier en avontuur. Toen de boot aanmeerde, huppelde hij vrolijk van de loopplank af. Zijn hoeven tikten zacht op de oude stenen kade van Oudeschild.
Wat een bijzonder eiland!, dacht hij terwijl hij de zilte zeelucht opsnoof en blij met zijn oren wiebelde. Overal om hem heen klonken vrolijke kinderstemmen: "Daar is Ozosnel!" en "Kijk, wat een mooi paard!"
Na de feestelijke intocht door het dorp, waarbij Ozosnel trots naast Sinterklaas had gelopen, kreeg hij eindelijk een moment voor zichzelf. Sinterklaas was druk bezig met het ontvangen van de burgemeester en alles goed te organiseren voor de drukke tijd die er aan kwam.
"Ga maar even ontdekken, Ozosnel," zei Sinterklaas vriendelijk. "Over een uur komen we bij elkaar in het hotel."
Ontmoeting met de Texelse Schapen
Ozosnel draafde nieuwsgierig het dorp uit, de groene weilanden in. Al snel zag hij iets wat hij nog nooit eerder had gezien: een grote kudde wollige, dikke schapen. Ze waren veel groter en wolliger dan de schapen die hij in Spanje kende!
"Hallo daar!" hinnikte hij vriendelijk.
De schapen keken op van hun gras en blaatten verrast terug: "Méééh! Welkom op Texel, prachtige witte!"
Het dikste schaap, die duidelijk de leider was, stapte naar voren. "Ik ben Wolbert," blaatte hij trots. "En dit zijn mijn vrienden: Wollie, Wanda, Willem en kleine Wieke. Wij wonen hier al ons hele leven op dit mooie eiland. Heb je zin om met ons te spelen?"
"Graag!" hinnikte Ozosnel enthousiast.
De schapen begonnen hem alles over Texel te vertellen terwijl ze samen door de weilanden renden. "Texel is het grootste eiland van Nederland," vertelde Wolbert trots. "We hebben de zachte wol, de lekkerste kaas, en de allermooiste stranden!"
"En de beste lammetjes!" piepte kleine Wieke, wat alle volwassen schapen deed lachen.
Samen renden ze door de groene weiden. De schapen leerden Ozosnel hoe je netjes in een rijtje kon lopen - iets waar schapen erg goed in waren. Maar Ozosnel liet zien hoe je een sierlijke sprong kon maken over de slootjes, wat de schapen helemaal geweldig vonden.
"Wauw!" blaatten ze. "Zoiets kunnen wij niet! Onze pootjes zijn te kort!"
Ze lachten en hadden plezier tot Wolbert plotseling riep: "Ozosnel, je moet echt naar ons strand! Het is het allermooiste van heel Nederland!"
Het Magische strand van Texels
De schapen brachten Ozosnel naar het strand, en zijn ogen werden groot van verbazing. Hij had wel eens de zee gezien in Spanje, maar dit was anders. Het Texelse strand leek eindeloos, met wit zand dat glinsterde in het zonlicht.
"Kom maar!" riep Wanda. "Het zand is lekker zacht!"
Ozosnel stapte voorzichtig op het strand. Het zand kriebelde grappig onder zijn hoeven - zo anders dan de harde kasseien van de Spaanse straten of het gras van de weiden. De golven ruisten vrolijk en dansten naar de kust toe.
Hij begon langzaam te draven langs de waterlijn, en de golven speelden met zijn hoeven. Het zeewater was koud maar verfrissend. Boven hem vlogen witte meeuwen die nieuwsgierig naar beneden keken.
"Kijk eens wie daar is!" krijste een meeuw. "Een paard aan zee! Hoe bijzonder!"
"Ik ben Ozosnel," hinnikte hij naar boven. "Het paard van Sinterklaas!"
"Welkom op ons strand, Ozosnel!" riepen de meeuwen terug. "Hier kun je heerlijk galopperen!"
En dat deed Ozosnel. Hij galoppeerde langs het water, zijn manen wapperden in de zeewind, en genoot volop van de het strand, de zon en de zee.
"Als Sinterklaas dit ziet," dacht hij blij, "wil hij vast ook even uitwaaien!"
Een groepje kinderen dat schelpen aan het zoeken was, riep enthousiast: "Daar is Ozosnel! Het paard van Sinterklaas!"
Ozosnel draafde naar hen toe en liet zich aaien. "Hebben jullie vandaag al brieven geschreven?" vroeg hij zacht hinnikend.
"Ja!" riepen de kinderen. "We hebben ze al weggebracht! En we hebben ook schelpen voor Sinterklaas gevonden!"
Ze lieten hem hun mooiste schelpen zien: roze, wit, en sommige glinsterden als kleine parelmoeren. Ozosnel was onder de indruk. Op Texel vonden kinderen de mooiste cadeautjes gewoon op het strand!
Paard Ozosnel in de Duinen
Na het strand verkenden Ozosnel en zijn schapen vriendjes de hoge zandduinen. Tussen het helmgras rende kleine Wieke vooruit, terwijl de andere schapen en Ozosnel voorzichtig achter haar aan klommen.
"Hier woont een familie konijnen!" riep Wieke. "En daarginds zijn de zandhagedissen!"
Inderdaad zag Ozosnel overal leven in de duinen. Konijntjes staken hun kopjes nieuwsgierig boven het gras uit, kleine vogeltjes floten vrolijke liedjes, en vlinders dansten tussen de laatste bloemen van het seizoen.
"Wat een bijzonder natuurparadijs," hinnikte Ozosnel bewonderend.
Vanuit de duinen had hij een prachtig uitzicht over heel Texel. Hij zag de rode daken van de dorpjes, de groene weilanden vol schapen, en in de verte de zee die glinsterde als diamanten.
"Daar is de vuurtoren!" wees Wolbert met zijn hoef. "Die helpt de boten de weg te vinden."
Een Bezoek aan het Schapenboerderijtje
"Kom mee," zei Wollie. "We willen je aan onze boer voorstellen!"
Ze liepen naar een gezellig boerderijtje met een rieten dak. Boer Klaas was net bezig de schapen te tellen voordat ze naar binnen gingen voor de nacht.
"Een, twee, drie... wacht eens," mompelde hij. "Er is er één bij! Een witte met... is dat het paard van Sinterklaas?"
Ozosnel hinnikte vriendelijk en boer Klaas begon te lachen. "Welkom op mijn boerderij, Ozosnel! Ik hoorde dat Sinterklaas op Texel was. Hoe vind je ons eiland?"
"Prachtig!" hinnikte Ozosnel. "En uw schapen zijn de vriendelijkste die ik ooit heb ontmoet!"
Boer Klaas was zo trots dat hij Ozosnel een verse Texelse appel gaf – één van de lekkerste die hij ooit had geproefd. "Van onze eigen bomen," zei hij trots.
De Ontdekking van de Slufter
Wolbert had nog één verrassing. "Er is één plek die je absoluut moet zien voordat je weggaat," zei hij geheimzinnig.
Ze liepen naar een heel bijzonder gebied: de Slufter. Hier kwam de zee het land binnen door een natuurlijke opening, en er groeiden bijzondere planten die zout water konden verdragen.
"Dit is uniek in Nederland," legde Wanda uit. "Hier kunnen we zeewater drinken!"
Ozosnel was gefascineerd. Hij had nog nooit zoiets gezien - een plek waar land en zee zo mooi samensmolten. Kleine krabbetjes liepen tussen zijn hoeven door, en bijzondere vogels met lange snavels zochten naar eten in het ondiepe water.
"Wat een wonderbaarlijke plek," hinnikte hij. "Het is net alsof de natuur hier haar mooiste schilderij heeft gemaakt."
De Sterrenhemel van Texel
Toen de avond langzaam viel, namen de schapen afscheid van Ozosnel. Ze moesten terug naar hun warme stal bij boer Klaas.
"Dank jullie wel voor deze prachtige dag," hinnikte Ozosnel dankbaar.
"Graag gedaan!" blaatten ze terug. "Kom gauw weer terug naar Texel!"
Ozosnel liep langzaam terug richting het dorp, maar bleef even stil staan in de Sluftervallei. Het werd donker, en plotseling gebeurde er iets magisch: duizenden sterren begonnen te twinkelen aan de hemel!
"Wauw," fluisterde hij ademloos. "Op Texel kun je de hemel écht goed zien!"
In Spanje waren er ook veel sterren, maar hier op dit eiland, ver van grote steden, leek de hele hemel te glinsteren. Hij zag sterrenbeelden die hij nog nooit eerder had opgemerkt, en de maan weerkaatste zilveren strepen op de zee.
Hij dacht aan alle kinderen die nu misschien vanuit hun slaapkamerramen naar dezelfde sterren keken en een verlanglijstje aan Sinterklaas maakten. Ozosnel hinnikte zacht van geluk. Wat bijzonder om hier te zijn.
Een uil in een nabije boom riep: "Oehoe, Ozosnel! Wat sta je daar dromerig?"
"Ik kijk naar de sterren," antwoordde Ozosnel. "Ze zijn hier zo helder!"
"Dat komt omdat Texel een donkere hemel heeft," legde de uil uit. "Weinig lampen, veel natuur. Perfect om te dromen en wensen te doen."
Terug naar Sinterklaas
Eindelijk draafde Ozosnel terug naar het gezellige hotel in het dorp, waar Sinterklaas al op hem wachtte met een warme deken en een emmer verse haver.
"En, mijn vriend?" vroeg Sinterklaas glimlachend. "Heb je nieuwe vrienden gemaakt?"
"Jazeker!" hinnikte Ozosnel trots, terwijl hij genoot van zijn warme avondmaal. "Ik heb de liefste schapen ontmoet, ben langs het allermooiste strand gedraafd, heb de hoogste duinen beklommen, en de helderste sterren gezien!"
Hij vertelde enthousiast over Wolbert en zijn vrienden, over de meeuwen en konijntjes, over boer Klaas en zijn appels, en over de magische Slufter.
"En de kinderen hier zijn zo vriendelijk," voegde hij eraan toe. "Ze verzamelen schelpen voor u!"
Sinterklaas luisterde glimlachend en aaide Ozosnel's manen. "Dan voel jij je hier vast net zo welkom als ik," zei hij warm. "Texel is inderdaad een heel bijzonder eiland."
De Mooiste Herinnering
Die nacht, terwijl Ozosnel lekker warm in zijn tijdelijke stal stond, dacht hij terug aan zijn avontuurlijke dag. Hij had zoveel nieuwe vrienden gemaakt en zoveel moois gezien.
Morgen zouden ze weer verder reizen naar andere Nederlandse steden, maar hij wist zeker: Texel zou hij nooit vergeten. Het eiland had zijn hart gestolen met zijn vriendelijke inwoners, prachtige natuur, en oneindige vrijheid.
En wie weet? Misschien zou Sinterklaas volgend jaar weer besluiten om naar dit magische Waddeneiland te gaan, en dan zou Ozosnel opnieuw kunnen galopperen langs het strand, spelen met de schapen, en dromen onder de sterrenhemel van Texel.
In zijn dromen die nacht rende hij weer over het zachte zand, met de wind door zijn manen en het geluid van de golven in zijn oren. En alle Texelse vrienden - van Wolbert tot de kleinste krab - riepen hem vrolijk na: "Tot ziens, Ozosnel! Kom gauw weer terug!"
